Կար մի աղջիկ, անունը՝ Ան։ Նա ապրում էր մի փոքր տնակում իր մայրիկի հետ։ Երբ Անը գնաաց դպրոց, նա ասաց․
-Բարի լույս բոլորին, ինչպե՞ս էք։
Նրա դասընկերուհին ասաց․
-Լավ ենք, դո՞ւ ինչպես ես։
-Նմանապես։
Դասարան մտավ կազմակերպիչը և ասաց․
-Երեխեք, բարի լույս, վաղը մենք գնում ենք աշնանային ճամփորդության՝ անտառ։
Դասարանը շաատ ուրախացավ, և նրանք սկսեցին դասերը։
Դասերից հետո․․․
Անը գնաց տուն, կանգնեց մայրիկի դիմաց և ասաց․
-Մայրիկ,մայրիկ, մենք դասարանով վաղը գնալու ենք անտառ։
-Ես շաատ ուրախ եմ, աղջիկս։
Մյուս օրը․․․
-Բարի լույս, մայրիկ։
-Բարի։
Անը գնաց պայուսակը դասավորեց, մազերը սանրեց, հագնվեց, լվացվեց։
-Մայրիկ, ես գնացի դպրոց, հաջողություն։
-Հաջողություն, լավ օր անտառում։
-Շնորհակալություն, քեզ նույնպես լավ օր։
Անը հասավ դպրոց և նրանք շարժվեցին անտառ․
Նրա ընկերուհու անունը Լանա էր։
Անը ասաց․
-Լանա, ինձ մոտ սերմեր կան, արի ծաղիկներ ցանենք։
-Իհարկե, արի։
Նրանք շատ ծառեր, ծաղիկներ ցանեցին։
23 րոպե հետո Անը ասաց․
-Լանա, Լանա,տես, աղվեեես։
-Վաաաայ, ինչ գեղեցիկն է։
Նրանք սիրեցին աղվեսիկին։
Անը և Լանան խաղում էին աղվեսի հետ և աշնանային տերևներով խաղում։
Այնտեղ շատ գեղեցիկ արև էր։
Երբ ճամփորդությունը վերջացավ, Անը այդ աղվեսիկին տարավ նրա տուն։
Տանը․․․
-Մայրիիիկ, մայրիիիիկ, ես աղվես եմ բերել տուն։
-Իննննչ լավն է, մենք նրան կպահենք։
-Լավ մայրիկ։
Եվ այսպես վերջացավ այս պատմությունը։
